Over veerkracht en persoonlijke missie – en hoe ik aan die gekke hand kom.
Simon Sinek schreef in zijn boek de Golden Circle – Start with Why over Why, How en What. Officieel is het een marketingverhaal, maar je kunt het ook makkelijk op jezelf toepassen. Wat drijft je? Waarvoor kom je elke dag je bed uit?
Leuke dingen om jezelf af te vragen als je thuis zit met een burn-out, nog leuker om jezelf af te vragen voordat je thuis komt te zitten met een burn-out.
Wat is nu eigenlijk de rode draad in wat ik doe? Ik heb zoveel verschillende dingen gedaan, ik vind zoveel leuk: ik ben fanatiek roeicoach geweest, heb lesgegeven in statistiek (ja, echt!), ik coach op de werkvloer, ik ben organisatieadviseur en ik ben gezinsfotograaf. Zie jij hem?
Voor mij duurde het even, maar ik weet het nu: waar ik blij van word is om mensen te laten zien hoe sterk ze zijn, dat ze meer kunnen dan ze denken, wat ze kunnen leren en hoe goed ze het voor elkaar hebben. Waar ik blij van word is van optimisme, van kansen zien en elkaar helpen ze te benutten.
En ineens passen al mijn banen en projecten daar in:
Neem nu project Thuisfront. Dat doe ik voor gezinnen van uitgezonden militairen, maar eigenlijk nog veel meer voor degenen thuis. Die er met dubbele kracht tegenaan moeten om het gezin en hun werk draaiende te houden. Die mama en papa tegelijk moeten zijn. Die het kunnen. Die het doen. Die alleen even niet meer de tijd hebben om stil te staan en te zien hoe goed ze het kunnen. Terwijl dat zo belangrijk is als je het zwaar hebt. Met mijn foto’s kan ik ze dat geven.
Of project De Omdenkers:
Over mensen die hun zomervakantie in Corona-rook op zagen gaan, misschien even teleurgesteld waren, maar met een nog veel leuker idee de zomervakantie tegemoet gingen.
Deze voorbeelden gaan over kracht en veerkracht. Een goed voorbeeld dat voor ons allemaal geldt is heel recent. Als we terugkijken op de afgelopen maanden van Corona, dan was er in het begin paniek: half-lege supermarkten en stress om de combinatie van werk en zorg. En toen wenden we daaraan. En lieten we als diersoort weer eens zien hoe veerkrachtig we zijn en dat we overal een oplossing op kunnen vinden om het niet alleen werkbaar, maar zelfs leuk te maken. Er ontstonden mooie initiatieven: collectief applaus voor de zorg, pubquizzes via Skype om toch contact te houden en hoogwerkers werden kosteloos beschikbaar gesteld om toch oog in oog met dierbaren te kunnen blijven staan. En ineens was het vanzelfsprekend om thuis te werken en dat onze collega’s konden zien dat we thuis ook nog een heel leven hebben. En dat we nog steeds “professioneel” kunnen zijn, ook al racet er af en toe een peuter door de videocall heen.
En dat is veerkracht: even indeuken en dan terugveren en verder gaan, misschien wel hoger springen dan je daarvoor deed. Het is die veerkracht die ik mooi vind. Waar ik in geloof en blij van word. En ik geloof dat het ook andere mensen energie kan geven om die veerkracht te zien. En als ik dat nou maar genoeg laat zien, dat het dan de wereld een pietsie beetje leuker kan maken.
Mag je dan niet verdrietig zijn? Mag het dan nooit tegenzitten? Natuurlijk wel! Het is niet alleen maar leuk. We verliezen mensen die ons lief zijn, we verliezen misschien onze baan, we hebben wel eens pijn. Dat is naar. Echt naar. Maar de vraag is, wat gebeurt er daarna? Krabbel je op? Hoe doe je dat? Wat leer je van wat er gebeurd is? “What doesn’t break you makes you stronger.”
Onbewust was dat ook mijn motto toen ik in 2004 door een ongeluk mijn linkerduim verloor. Pols en arm in puin, ik kon geen vinger aan mijn linkerhand meer bewegen. Ik werd geopereerd (en nog een paar keer) en ging revalideren. Ik had me voorgenomen om met 9 vingers meer te kunnen dan ik ooit met 10 kon. Bleek één van de fases van rouwverwerking te zijn. Zal best, het heeft me in ieder geval geholpen om heel snel weer zelfstandig te kunnen wonen en alles weer op te pakken wat ik graag wilde. Natuurlijk kon ik bepaalde dingen niet meer. Maar overal was een oplossing voor te vinden, en wat ik niet kon, dat vroeg ik. Dat vinden mensen namelijk helemaal niet erg, helpen. Moest ik ook ontdekken, maar ik heb het geleerd.
Dat is wie ik ben en hoe ik dingen aanpak. Dat is de energie die ik meeneem bij alles wat ik doe, of dat een verandertraject is of een fotoshoot. Denken in mogelijkheden, niet in problemen. En overal de lol van inzien.
